Nicea być albo nie być, pojechać czy nie. Pyta mnie o to wiele osób. Moja odpowiedź brzmi – pojechać. Zawsze. Dwa najważniejsze punkty programu to lotnisko oraz winnice. Lotnisko najczęściej załatwiacie przy przyjeździe i odlocie, a winnice z nami lub bez ale zaraz potem. Widoki z samolotu, który zniża lot nad brzegiem morza lecąc wzdłuż wybrzeża są niezwykle satysfakcjonujące. Winnice opisywaliśmy tutaj. Tym razem zabieram Was do miasta. Jest tutaj mnóstwo atrakcji. Począwszy od zwiedzania zabytków i muzeów Nicei poprzez fantastyczne bary i restauracje na zakupach kończąc. Atrakcje muzealne znajdziemy w każdym mniej lub bardziej profesjonalnym przewodniku. Ja zachęcam Was do niczym nieskrępowanego szwendania się ulicami miasta. Trochę w celu zwiedzania bez celu. Ścieżek tematycznych możemy ustalić wiele i tylko od Was zależy czym się interesujecie najbardziej i dokąd poniosą Was Wasze nogi. Są tutaj sklepy i sklepiki, które możemy odkrywać całymi godzinami. Wspaniale wyposażone sklepy ze wszystkim co tylko może nam się w kuchni zamarzyć – w końcu jesteśmy w kraju bogów gotowania. Niemal na każdej ulicy czeka mnóstwo barów, restauracji, kafejek. Ile czasu poświęcić na Niceę? Kilka dni. Jeśli macie 2-3 godziny usiądźcie w jednym z barów i oddajcie się ulubionemu zajęciu Franka czyli obserwacji otoczenia.
Niceę najlepiej jest zwiedzać latem. Wiosnę zostawiam dla tych, którzy lubią wiatry, zima jest tutaj dość nudna i zimna no chyba, że jesteście ze Szwecji i macie tutaj zimą lato, a jesień jeśli jeszcze nie jest zbyt chłodno nadaje się dla tych, którzy uciekają przed letnim upałem w mieście. Mniemam jednak, iż wybierając się tutaj latem na południe nie uciekacie od upałów.
Stare Miasto Nicei to system wąskich krętych uliczek. Niezwykle romantycznych i zaczarowanych wraz z największym targiem w okolicy – Cours Saleya. Jest tutaj także malownicze wzgórze widokowe z pięknym wodospadem i zapierającym dech w piersiach jak nazwa wskazuje widokiem na Niceę i okolice. Nicea to również port i znana wszystkim, nawet tym którzy tutaj nie byli Promenada Anglików (fr. Promenade des Anglais) czyli szeroki, wygodny bulwar nadmorski. Tutaj uwaga plaża jest w tym miejscu kamienista. Nicea to miasto na tyle wytworne by mieć i swoje parki. Parki są ogrodzone płotem na tyle wysokim, iż można z łatwością poczuć się jak w ZOO tylko z tej drugiej strony nie wiedzieć czemu zamieniając się w zwierzę w klatce. Zmiana jednak perspektywy czasami robi dobrze i wierzę, że Franki to przemyślały. Albo nie.
Gdyby przyszła Wam na myśl wycieczka pociągiem mieści się tutaj znakomity dworzec. Dojedziecie tutaj zarówno do Monako, do Vintimiglie we Włoszech, do Paryża jak i Moskwy. Stacja została oddana do użytku 18 października 1864 r.Wróćmy jednak do Promenady Anglików. To tutaj znajduje się Hotel Negresco – dawny symbol Lazurowego Wybrzeża dzisiaj chyba symbol odchodzącej w niepamięć klasy, elegancji, wytworności. Wybudowany został w 1912 r. z inicjatywy Henriego Negresco – syna rumuńskiego karczmarza. Zaprojektowany przez jednego z najwybitniejszych architektów ówczesnej epoki Édouarda – Jeana Niermansa (twórcę m. in. Moulin-Rouge). W czasie I wojny światowej Hotel Negresco służył jako szpital wojskowy. W czasie kolejnej – Amerykanie urządzili w nim miejsce wypoczynku dla swoich żołnierzy. Obecnie w czasie szalejącego wirusa nawet nie za bardzo chcę wiedzieć co tam się dzieje, bowiem jakby to ująć ładnie – hotel w czasie każdej wojny doświadczał szczytnych celów. Przez długie lata hotel był zarządzany przez ekscentryczną Jeanne Augier, która zmarła w styczniu 2019r. w wieku 95 lat i od niedawna Grand Hotel w Nicei ma nowego dyrektora.
Hotel Negresco ma wspaniałe kolekcje składające się na wystrój, można tutaj miło spędzić czas oraz bardzo dobrze zjeść. Mi podoba się XVIII wieczna karuzela w brasserie La Rotonde. Restauracja Chantecler podobno w swojej piwnicy mieści 15000 butelek.
Z okien tego hotelu Freddie Mercury (wokalista zespołu Queen) obserwował Tour de France i napisał przebój – Bicycle Race. Nawet nie podejmuje się wymieniania nazwisk sław które tu gościły. Lista jest niezwykle długa i nie śmiałabym nikogo ani pominąć ani stworzyć przypadkowej kolejności. Pośrodku szklanego dachu wisi imponujący żyrandol z kryształu Baccarat – wysokości 4,6 metra i wykonany z 16 800 kryształów, a zamówiony przez cara Mikołaja II na Kreml. Firma Baccarat świętowała niedawno 250. urodziny. Huta Szkła Świętej Anny – jak nazwano zakład otwarty w 1764 r. w niewielkiej miejscowości Baccarat na północnym wschodzie Francji jest nadal synonimem luksusu wśród kryształów. Związki Nicei z Rosją są dawne i jak na razie stałe. Pierwszą osobą w carskiej koronie, która tu zjechała, była w 1856 r. Aleksandra Fiodorowna, wdowa po Mikołaju I i matka Aleksandra II. Nicea, wtedy skromna miejscowość nadmorska, już słynęła z klimatu i widoków. Rosjanie byli i nadal są stałą Nicei i muszę przyznać, że to uwielbiam. Moja modowa strona mnie to uwielbia. Ich umiłowanie do dobrej jakości rzeczy, do pięknych rzeczy, ich rozmach i styl oraz fantazja niczym nie ograniczona – to jest tutaj nadal na ulicach widoczne i podziwiane.
Polaków jest też sporo, a zresztą gdzie niema Polaka? Czy gdzieś na świecie niema Polaka? Zgłaszajcie!
Ostatnie lata swojego życia spędził tutaj Sławomir Mrożek i nie wiem dlaczego ale dołączył do Polaków, którzy przyjeżdżają tutaj, szaleńczo zakochując się w Lazurowym Wybrzeżu – umierają.
Byłby to jednak fatalny akcent na zakończenie wpisu, a więc dodam jeszcze, iż kręcono tutaj takie filmy jak “Swordfish” (2001r.) z Johnem Travoltą, “Les Comperes” (1983r.), “Ronin” (1998r.), “Under the Cherry Moon”. Oczywiście dodajmy “Transporter 1 i 2″(2002 i 2005) oraz “Magic in the Moonlinght” (2014r.) gdzie przy okazji zobaczycie, iż kolejny punkt programu do zwiedzania w Nicei to przepiękne okalające wzgórza widokowe z parkami oraz obserwatorium.
